دانلودیها | دانلود نرم افزار , برنامه و بازی اندروید

برخی معتقدند که حیات آسانسورهای با یک طناب ساده و یک بالابر زنجیری ساخته شد. آسانسور در واقع پلتفرمی است که با یک وسیله مکانیکی به بالا کشیده‌ یا هل داده می‌شود. یک آسانسور مدرن امروزی از یک کابین (که اطاقک هم نامیده می‌شود) تشکیل که به‌صورت یک سکو داخل یک فضای بسته بر روی مسیر کشش یا شفت حرکت می‌کند. در گذشته توان مکانیک درایو آسانسور با بخار یا پیستون هیدرولیکی یا حتی دست تامین می‌شد. در یک آسانسور کششی کابین آسانسور با طناب‌های استیل چرخان روی یک قرقره کشیدهم ی‌شود که البته در صنعت آسانسور به آنsheave  یا چرخ‌قرقره می‌گویند. وزن کابین با یک وزنه تعادل یا counterweight متوازن می‌شود. گاهی دو آسانسور طوری ساخته می‌شوند که کابین‌هایشان همیشه در توازن با هم در جهت مخالف  حرکت کنند و هرکدام برای دیگری مثل وزنه تعادل عمل کنند. توجه شود که برای استاندارد اولیه و ادواری آسانسور قوانین مشخصی برای هریک از این اجزا وجود دارد.

اصطکاک بین طناب‌ها و قرقره ایجاد کشش می‌کند و نام آسانسور کششی نیز از همین‌جا گرفته شده است.

آسانسورهای هیدرولیک از اصول هیدرولیک استفاده می‌کند تا به سطح فعلی یا بالاتر پیستون فشار بیاورد تا پیستون کابین را بالا یا پایین بیاورد. آسانسورهای طنابی هیدرولیک ترکیبی از هردوی طناب و توان هدیرولیک است که برای بالا و پایین بردن کابین‌ها استفاده می‌شود. اختراعات اخیر مانند موتورهای مگنت و ریل‌های ماشینی بی‌اتاق که بر ماشین‌های بدون دنده سوار می‌شوند و میکروکنترلرها.

تکنولوژی‌های به‌کاربرده‌شده در این نصب‌ها به عوامل بسیاری بستگی دارند. آسانسورهای هیدرولیک ارزان‌تر هستند اما نصب سیلندری که بیش از حدی طویل باشد برای مسیرهای کشش طولانی عملی نیست. برای ساختمان‌های بیش از 7 طبقه، آسانسورهای کششی باید نصب شوند. آسانسورهای هیدرولیک معمولاً کندتر از آسانسورهای کششی هستند. خوشبختانه، تعمیر آسانسور در تهران برای هردوی این دو آسانسور (هیدرولیک و کششی) موجود است.

درهای آسانسور مانع این می‌شوند که رایدرها داخل شفت بیفتند. معمول‌ترین پیکربندی به این صورت است که دو پانل دارد که به هم در میانه می‌رسند و بعدا آرام از کنارهم باز می‌شوند. در یک پیکربندی تلسکوپی آبشاری (که درهای ورودی وسیع‌تر با فضای محدودتری ایجاد می‌کنند) درها روی تراک‌های مجزایی می‌غلتند تا باز شوند و هنگام بسته شدن به‌طور متوالی و پشت هم بسته می‌شوند و در یک طرف لایه‌های آبشاری ایجاد می‌کنند. می‌توان طوری پیکربندی کرد تا دو مجموعه از درهای آبشاری مانند درهایی که از میانه باز می‌شوند و فضای وسیع‌تری از کابین را باقی می‌گذارند عمل کند. در پیکربندی‌های ارزان‌تر آسانسور می‌تواند از یک در بزرگ تخته‌ای استفاده کرد. این در به صورت یک در تخته‌ای با عرض چارچوب در است که هربار به سمت راست یا چپ باز می‌شود. بعضی از ساختمان‌ها دارای آسانسورهایی هستند که یک تک‌در بر روی shaftway درهای دوتایی آبشاری بر روی کابین هستند.

آسانسورهای بدون اتاق طوری طراحی شدند که بیشتر اجزای آن داخل شفت نگهدارنده کابین آسانسور قرار دارد وکنترلر آسانسور در یک کابینت کوچک قرار دارد. در سال 1996 شرکت Kone MonoSpace اولین آسانسور موتوری بدون اتاق را اختراع کرد. مزایای این آسانسور عبارت‌اند از:

• کمتر فضا می‌گیرند؛
• مصرف انرژی کمتری دارد (70 تا 80 درصد کمتر از آسانسورهای هیدرولیک)؛
• روغن نیاز ندارد؛
• مانند آسانسورهای هیدرولیکی طنابی، تمام اجزا بالای سطح زمین قرار می‌گیرد (بنابراین مثل آسانسورهای هیدرولیکی که سیلندر هیدرولیک باید زیرزمین قرار بگیرد، نگرانی‌ای وجود ندارد)
• هزینه تقریبا کمتر نسبت به سایر آسانسورها؛
• نسبت به آسانسورهای هیدرولیک و سایر آسانسورهای کششی سرعت بیشتری دارد.

معایب:

• سرویس و نگهداری این آسانسور کمی سخت‌تر و خطرناک‌تر است؛
• برای آسانسورهای هیدرولیک هیچ کد متحدی وجود ندارد.

آسانسورهای Double-decker آسانسورهای کششی با کابین‌هایی هستند که دارای یک سکوی بالا و پایین دارند. هردوی سکوها را می‌توانند به‌طور همزمان برای یک طبقه عمل کنند و معمولاً با یک موتور حرکت می‌کنند. این سیستم بازدهی را در ساختمان‌های بلند افزایش می‌دهد و فضای اضافی را حفظ می‌کند تا نیازی به شفت‌ها و کابین‌های اضافی نباشد.

ThyssenKrupp در سال 2003 این سیستم را با نام TWIN اختراع کرد که در آن دو کابین آسانسور به طور مستقل بر یک شفت کار می‌کنند.